Cesarka to ułatwienie?

Współcześnie panuje przekonanie, że poród poprzez cesarskie cięcie, to ulga dla rodzącej. Pomijam tutaj kwestie stawiane przez lekarzy, którzy twierdzą, że poród siłami natury jest lepszy zarówno dla dzieci jak i matki (uwolniona zostaje oksytocyna wpływająca zarówno na więź matki z dzieckiem jak i uregulowanie krwawienia czy laktacje). Kobiety w cesarce widzą przede wszystkim furtkę dla ominięcia bólu porodowego. Ale to zupełnie nie tak!

Ból Cię nie omija, przesuwa się jedynie w czasie

Moje największe szczęścia zaraz po porodzie

Dopiero po 12 godzinach zaczynasz czuć koszmar, który nie trwa tyle, co parcie, ale dłużej. Kiedy widziałam kobiety po porodzie naturalnym i ich swobodę ruchu, płakałam nad sobą, która to mocuje się z sobą żeby wstać do łazienki. Normalnie zajmuje to chwilę – wstajesz i idziesz – po cesarce masz wrażenie, że wszystko ci lata w środku, a ból brzucha uniemożliwia funkcjonowanie.

 

Nie wspominam tu już trudności z trzymaniem, a co dopiero podnoszeniem dziecka i wszystkim innym, co przy bliźniakach i sobie musisz zrobić. Niestety to nie ja wybrałam cesarskie cięcie, ale komplikacje. Także pamiętajcie drogie mamy zanim zdecydujecie się na wybór drogi porodu przeanalizujcie sobie wszystkie za i przeciw. Oczywiście są i takie mamy, na które leki przeciwbólowe działały bez zarzutu i czuły się dobrze po cesarce. Niestety ja do nich nie należę.

Co tu się wydarzyło? Czyli jak ważna jest dobra opieka medyczna

Dla mnie cesarskie cięcie nie jest miłym wspomnieniem, ze względu na opiekę pooperacyjną. Nie chcę tutaj nikogo zniechęcać, do tego zabiegu, to jedynie kawałek mojej historii, którą chcę się z Wami podzielić. Cały zabieg przeszedł wzorcowo, nikt mnie nie straszył, każdy wspierał, bo widział jak bardzo się stresuję. Przez całą noc po operacji (cesarka odbyła się przed 19) pielęgniarki zajmowały się mną także wzorcowo.

 

Jednak rano poczułam się nie jak pacjent, ale nieproszony petent. Kiedy dopiero, co się obudziłam przyszła pielęgniarka (nowa zmiana) i ze zdziwioną miną powiedziała - to pani jeszcze nie wstała? - i w tym samym momencie nacisnęła przycisk na łóżku i podniosła mnie do pozycji siedzącej. Moja rana tak mnie zabolała, że aż mroczki zobaczyłam przed oczami. Pielęgniarka oświeciła mnie jeszcze, że muszę sobie wstać, bo zaraz przechodzimy na salę poporodową. Faktycznie słowo przechodzimy nie było przesadzone. Owszem wózek inwalidzki został przywieziony, ale na nim jechały moje torby, a ja za wózkiem i pielęgniarką musiałam biec. Co oczywiście było niemożliwe, bo ledwo dreptałam i myślałam o tym, żeby jej nie zgubić, bo się nie odnajdę.

 

Przyśpieszając historię na oddziale neonatologii spotkałam kolejnego lekarza-znieczulicę. Przyszłam obolała do moich cudeniek, ale one spały, więc co mi pozostało - myślę nie będę ich budzić, bo, po co, popatrzę sobie na nie. Na co wchodzi lekarz i pyta się mnie - a co pani tak siedzi jak jakaś chora? Wredota spotkała mnie po raz trzeci. Jak to mówią do trzech razy sztuka... Po niecałej trzeciej dobie po cesarskim cięciu, właściwie to minęły dwie i pół, lekarze stwierdzili, że wszystko się świetnie goi i mogą mnie wypisać, bo muszą zrobić miejsce na poporodowym. Naprawdę tak powiedzieli, że muszą zrobić miejsce... Jakbym była rzeczą. Jednak zostawiając daleko z tyłu to, co złe, muszę przyznać, że reszta personelu była kompetentna i miła.

Toaleta po porodzie

I jeszcze jedna ważna rzecz, która czy to po porodzie naturalnym czy po cesarce nas dopadnie. Toaleta. Okaże się ona nie lada wyzwaniem. Przy siusiu może nas nieco boleć, co może być normalne, ale zawsze warto zgłosić to lekarzowi, żeby wykonał badanie moczu. Szczególnie ważne jest to po cesarce, przy której używany jest cewnik, a on może czasem prowadzić do infekcji dróg moczowych. Najgorzej jest z tzw. dwójką. Kiedy wszystko tam boli, aż nie sposób myśleć o "parciu", bo aż strach, że możemy sobie wyprzeć flaki. Oczywiście nic takiego się nie stanie, nasza wyobraźnia lubi sobie pofolgować, a i często spotykane zaparcia, (które z tego, co zauważyłam zdarzały się u kobiet po cesarskim cięciu) nie ułatwiają sprawy. Gdyby trwało to za długo, to pamiętajcie mamuśki, żeby powiedzieć o tym lekarzowi, a on da magiczny czopek i zażegna problem.

 

P.S. To nie jest tekst mający odstraszać od cesarki. Wiele mam bardzo chwali sobie ten zabieg. Bez niego wiele porodów mogłoby się bardzo źle skończyć. To jest po prostu moja historia, o mojej cesarce, a także o tym, że stwierdzenie, cesarka boli mniej niż poród naturalny, to tylko półprawda.

A jak Wy rodziłyście drogie mamusie? Jak przebiegały Wasze porody?

 

Autor: Anna Polcyn