Jak oduczyć dziecko ssać smoczka?

Smoczek, smok, dyduś… jak ci powiedzieć papa? Oto kilka metod i ich omówienie oraz skuteczność, w oparciu o reakcje moich bliźniaczek i moje.
 

 

Zanim moje cuda przyszły na świat byłam nastawiona antysmoczkowo. Smoczek? Jaki smoczek? Nawet nie kupiłam tego zbytku nowoczesności. Kiedy dziewczyny były na oddziale pielęgniarka zasugerowała mi, żeby przynieść smoczki, bo płaczą. Nie zna się, nie umieją się dziećmi zajmować. Zaraz je wezmę do siebie i będzie inaczej. Faktycznie przez kilka pierwszych dni bliźniaczki nie wiedziały, co to smoczek. Jednak po kilku nocach z płaczem i problemem z zaśnięciem – ugięłam się. Może przy jednym bym sobie poradziła, ale dwójka naraz i to niechętna do długiego ssania piersi, a jednak potrzebująca ssania…

Pomijając czy smoczek jest dobrym czy złym rozwiązaniem… Jak się go pozbyć, gdy już zagościł w naszym domu.

 

Kiedy powinniśmy to zrobić?

Jak najszybciej, to możliwe. A na pewno przed trzecim rokiem życia, kiedy to ssanie może trwale zdeformować szczękę. Pediatrzy zalecają nawet odstawienie smoczka między 3-6 miesiącem życia albo około roku. U mnie udało się wyrzucenie smoczka około drugiego roku życia. Jedni powiedzą, że późno, ja mówię - popatrzcie na swoje niezdrowe przyzwyczajenia.

Oto kilka metod, które panie „dobre rady” mi podpowiadały. Nie mówię, że u Was się one nie sprawdzą, jedynie omawiam moje odczucia z nimi związane i ich szanse na powodzenie J

Metoda na zgubę

„Pani uda, że zgubiła gdzieś na placu zabaw albo w wysokiej trawie i się nie znalazł, po sprawie”. A jakbym to samo powiedziała dorosłemu np. o paczce papierosów? Eee zgubiłem, to koniec z tym? Nie będzie chciał kupić w sklepie nowej? Podobnie będzie z dziećmi albo nie będą chciały odejść bez znalezienia albo będą chciały nowy. Poza tym, kto ma tylko jeden smoczek. Dzieci nie są głupie, będą chciały zapasowy, który czeka w domu.

Metoda na „ośmieszenie”

Jestem z dziewczynami w sklepie. Mają smoczki, idzie Pani, taka raczej po połowie życia (chociaż życzę wszystkim jak najwięcej urodzin) i mówi: takie duże pannice i ze smoczkiem, wstyd, fuj, niech panienki wyrzucą. Gdyby nie to, że dzieci były świadkami, to bym pojechała babę. Moje dzieci mi będzie tak ośmieszać. Czy ja się prosiłam o pomoc? Czemu ludzie tak kochają się wtrącać bez pytania? Taka metoda może jedynie wpędzić dzieci w kompleksy…

Metoda na przycinanie

Znacie ten moment, kiedy robi się dziura w smoczku i trzeba go wymienić na nowy, bo się zużył? My przerabialiśmy to nie raz. Szczególnie, gdy wychodzą zęby, smoczki lubią być wtedy gryzione, ale dziecko dziurawych smoczków nie lubi, bo już się tak przyjemnie nie smokta. I na tym ma właśnie polegać odejście od smoczków. Przycinanie samemu smoczka, wtedy powietrze ucieka i dziecko nie ma ochoty na takiego smoczka-flaka. Może i faktycznie dziecko samo zrezygnuje z dyda, ale jest ryzyko, że będzie awanturować się o nowego, a najbardziej w tej metodzie mnie niepokoi możliwość zakrztuszenia. Producenci nie na marnę piszą, że gdy smoczek ulegnie uszkodzeniu, trzeba go wyrzucić, to mam go uszkadzać na własne życzenie i jeszcze dawać dziecku?

Metoda na oddanie innym maluchom

O zgrozo. „A może zabiorę ze sobą i dam małej dzidzi?”. A może ja Pani coś zabiorę? Taka metoda mnie bardziej denerwuje niż pomaga, bo czemu dziecko ma dawać coś swojego, z czym jest związane komuś obcemu. Czy mama albo tata dzielą się swoimi ulubionymi rzeczami z obcymi? Może w ramach nauki dzielenia się rzeczami, z których już nie korzystamy jest dobra - za małe ubranka, zabawki, którymi dzieci się nie bawią. Ale czy nie lepiej wytłumaczyć po prostu, że dziecko jest za duże na smoczek niż oszukiwać, że komuś się przyda. Smoczki są tylko dla jednego dziecka, po co dzieciakowi wprowadzać zamęt.

Metoda na stanowcze nie

Nie ma smoczka i koniec. W dzień dziecko zająć czymś innym, odwrócić uwagę. W nocy, z zasypianiem będzie gorzej. Przecież smoczek zawsze z nami był. To czas na przemianę w mnicha spokoju, trzeba usiąść i wytłumaczyć dzieciom, że w pewnym wieku dzieci już nie używają smoczka i jest to niezdrowe, że szybko się przyzwyczają do zasypiania bez wspomagaczy i będzie im łatwiej. Po dwóch, trzech dniach, nie będzie już nawet pytania o smoczki. Tak było w naszym bliźniaczym przypadku. Stanowczość, jako konsekwencja i spokój z tłumaczeniem. Po prostu nie zakładajmy, że dzieci są głupie, one rozumieją więcej niż może się nam wydawać. P.S. Kiedy po jakimś czasie znalazły w domu zagubionego smoczka powiedziały: mamo, to dla dzidzi, my już jesteśmy duże. Jakaż ja byłam z nich dumna!

Metoda jeden krok na raz

Najpierw zabieramy dziecku smoczek przy zabawach, potem do dziennego spania, potem do nocnego… Metoda małych kroków może być dobra, choć ja wolałam metodę raz a porządnie. Jak już dziecko może obejść się bez zasypiania ze smoczkiem w dzień to, czemu mamy mu dawać na noc? Jaka to logika? Lepiej oderwać plaster jednym zamachem niż rozkładać ból na dłużej.

 

A jak Wy radziliście sobie z walką ze smokiem?

 

Autor: Anna Polcyn