Masz tak robić, bo tak chcę. Czemu dzieci nas nie słuchają?

Każdy chciałby mieć dziecko grzeczne jak aniołek. Niestety to tylko w bajkowych opowieściach. Często dzieci nas nie słuchają, ale i my nie potrafimy słuchać ich. Jakie popełniamy błędy w komunikacji?

Masz się dzielić, masz mieć poczucie własności

 

Najczęstsza sytuacja na placach zabaw. Jedno dziecko ma zabawki, drugie nie ma. W piaskownicy płacz, no podziel się. Czemu się nie dzielisz, jesteś skąpy? Nie ma w dzieleniu się nic złego, ale jeżeli dziecko nie chce pożyczyć swojej zabawki nie zmuszajmy go do tego! Porównajmy to na przykładzie dorosłych. Czy oddałbyś komuś swój telefon, bo ktoś zapomniał swojego? No właśnie... I nie, to nie wygórowane porównanie. Dla Ciebie ważny jest telefon, dla dziecka na tym etapie jego własna zabawka.

Ustępuj, odpoczywaj 

 

Klasyka komunikacji miejskiej - młodzi nie ustępują miejsca. Po pierwsze młody też ma prawo być zmęczony. A jeżeli nie jest i nie ustępuje - bo nie, to zastanówmy się dlaczego tak robi. Ktoś go tak wychował. Często matki i babcie ustępują dzieciom miejsca, a same stoją. Jasne łatwiej utrzymać dziecko na miejscu jak siedzi, ale ono widzi, że ono może, a dorosły postoi. A czemu samemu nie usiąść i nie wziąć dziecka na kolana? Czemu nie powiedzieć dziecku, żeby ustąpiło starszej pani? Miałam taką sytuację z bliźniaczkami, miały około 2 lat. Ustąpiłyśmy starszej pani. Ona, że nie bo dzieci, na co ja mówię, że nie ma sprawy, niech siada, niech się uczą od małego, że się ustępuje.

Do kościoła na odklepanie (akapit dla wierzących, choć nie tylko)

 

Prawdziwych katolików już nie ma. Wiara swoją drogą, ale jak mamy przekazywać wiarę, jak chodzimy tylko od święta do kościoła. A jak już chodzimy to szybko odklepać i na obiadek. Dzieci biegają, rodzice pękają z dumy jak dziecko jest cicho. A jak ma zrozumieć, co się dzieje w tym kościele jak rodzic mu nie tłumaczy o co chodzi, jak siada z nim na końcu kościoła i ten malec tylko plecy ogląda. Każdy by się znudził.

Nie należy powtarzać dziecku sto razy tego samego, bo słowa tracą wagę

 

Właściwie pierwszym wychowawcą w rodzinie jest dziecko, bo dziecko wymusza pewne zachowania ze strony rodziców. 

Zaczynamy bardziej uważać na to, co robimy. Stajemy się przykładem -

wymagając czegokolwiek od dziecka, należy zrozumieć, że nie można od niego wymagać więcej niż od dorosłego. Najpierw trzeba wymagać od siebie.

Autor: Anna Polcyn